Uniwersytet Warszawski » Wydział Neofilologii » Instytut Romanistyki

Opisy przedmiotów

Przedmioty: PP

MOTYW SNU W LITERATURZE ŚREDNIOWIECZA

1. Wymagania wstępne: znajomość języka francuskiego

2. Program nauczania:  Celem konwersatorium, prowadzonego w języku francuskim,  będzie określenie  rozmaitych funkcji średniowiecznego literackiego motywu snu. Przeprowadzone zostaną analizy konkretnych tekstów : funkcja poetycka (sny symboliczny w Tristanie i Izoldzie i alegoryczny w Powieści o Róży); funkcja stylistyczna  (sen obsceniczny w fabliaux); funkcja  narracyjna (sny proroczy w Pieśni o Rolandzie i kompensacyjny w Cligèsie).

      3. Metody i formy oceny pracy studenta:obecności i aktywny udział w zajęciach,

      wygłoszenie referatu, praca pisemna

      4. Efekty kształcenia – po pozytywnym zakończeniu zajęć student powinien być w stanie:

           a. sporządzić listę podstawowych pozycji bibliograficznych dotyczących poznanej tematyki

           b. przedstawić i skomentować  tekst źródłowy (również ikonograficzny)

           c. przedstawić i skomentować opracowania o rozmaitym charakterze: książkowe, filmowe

               fotograficzne, internetowe, itd.

           d. zabierać głos w dyskusji,

           e. przygotować i napisać parostronicowy tekst podsumowujący zagadnienia  poruszane w

         trakcie konwersatorium 
Podstawowa bibliografia:J.Le Goff, « Le christianisme et les reves », [dans:] L`imaginaire médiéval, Paris, 1985, monografie (np.  H. Breat, Le songe dans les chanson de geste au XIIe s., Gent, 1975)  i średniowieczne teksty francuskie.

Sposoby wartościowania w języku

Wartościowanie jest wszechobecne w komunikacji językowej i odgrywa w niej bardzo ważną rolę. Świadczy ono o stosunku mówiącego do otaczającej go rzeczywistości, o jego poglądach i systemie wartości. Każdy użytkownik języka dysponuje różnymi środkami językowymi o charakterze wartościującym. Mogą one znajdować się na poziomie morfologicznym, leksykalnym oraz całych wypowiedzi. Zaczniemy od zapoznania się z literaturą teoretyczno-metodologiczną na gruncie językoznawstwa francuskiego. Badacze francuscy koncentrują się językowych środkach wartościujących, konotacjach (C. Kerbrat-Orecchioni 1980), toposach (O. Ducrot 1972), roli wiedzy wspólnej, ideologii oraz roli figur retorycznych (M. Bonhomme 2005). Następnie zilustrujemy tę problematykę analizując różnorodne typy dyskursu (prasowy, polityczny, społeczny).

 

Metody i formy oceny pracy studenta

-uczestniczenie w zajęciach,

-wystąpienie ustne z krótkim referatem a następnie przygotowanie go wersji pisemnej. 

 

Efekty kształcenia

Po pozytywnym zakończeniu tego programu student powinien posiadać następujące umiejętności:

-zastosowania hipotez badawczych pragmatyki aksjologicznej do analizy korpusu,

-samodzielnej oceny jawnego i niejawnego wartościowania w komunikacji medialnej,

-posługiwania się terminologią naukową potrzebną do analizy tekstów,

-stawiania problemów badawczych,

-przygotowywania wystąpień o charakterze naukowym. 

 

Bonhomme, M. 2005, Pragmatique des figures du discours, Éd. Champion, Paris, pp.221-255.

Ducrot, O. 1972, Dire et ne pas dire, Hermann, Paris.

Kerbrat-Orecchioni, C. 1980, L’énonciation. De la subjectivité dans la langue, Librairie Armand Colin, Paris.

-1977, La connotation, Presses Universitaires de Lyon, Lyon.

Mitterand, H. 2002, Précis de pragmatique, Armand Colin, Paris, pp. 98-119.

Moirand, S. 2007 Les discours de la presse quotidienne. Observer, analyser, comprendre, PUF, Paris.



Opisy przedmiotów:
Program studiów oraz opisy przedmiotów dotyczą zarówno studiów wieczorowych, jak i dziennych
Pokaż wszystkie
Pokaż tylko zakład: Zakład Dydaktyki i Metodyki Języków Romańskich
Zakład Językoznawstwa Romańskiego
Zakład Literaturoznawstwa Francuskiego
Pokaż rok: I, II, III, IV, V
Przedmioty: EKO, FIL, GK, GO, GO-FON, HF, HLF, JH, LEKT-DJ, LIC, ŁAC, MAG, MBJ, MBL, MET, MONO, NPJ, NPL, PED, PNJF, PNJF-ATL, PNJF-LABO, PP, PROS, PSY, PU, SOC, TEM, TLD, TnF, TnP, TP, UF, WF, WJ, WL, WoKF, ZHJ